முன்னுரை: ஆரம்பநிலை நிறுவனங்கள் தழைத்து வளர வேண்டுமானால், அவை கடைப்பிடிக்க வேண்டிய அணுகுமுறைகள், தந்திரங்கள், யுக்திகள் யாவை எனப் பலர் பல தருணங்களில் என்னைக் கேட்டதுண்டு. அவர்களுடன் நான் பகிர்ந்துகொண்ட சில குறிப்புக்களே இக்கட்டுரைத் தொடரின் அடிப்படை. CNET தளத்தில் வந்த Startup Secrets என்னும் கட்டுரைத் தொடரின் வரிசையைச் சார்ந்து இதை வடிவமைத்துள்ளேன். ஆனால் இது வெறும் தமிழாக்கமல்ல. இதில் என் அனுபவபூர்வமான கருத்துக்களோடு, CNET கட்டுரையில் உள்ள கருத்துக்களையும் சேர்த்து அளித்துள்ளேன். அவ்வப்போது வேறு கருத்து மூலங்களையும் குறிப்பிட்டுக் காட்ட உத்தேசம்.
★★★★★
கேள்வி: நான் சமீபத்தில் ஒரு நிறுவனத்தை ஒரு சக நிறுவனரோடு ஆரம்பித்துள்ளேன். ஓரிரு தேவதை மூலதனத்தாரிடமிருந்தும் சிறிய அளவு மூலதனம் பெற்று இதை நடத்தி வருகிறோம். இந்த நிலையில் விதை நிலை மூலதனத்தாரிடம் சென்று முயல்கையில் "இந்த யோசனை பெருவளர்ச்சியைச் சமாளிக்குமா" (will it scale?) என்று பலர் கேட்கிறார்கள். இவ்வளவு புதிய நிறுவனம் இப்போதே பெருவளர்ச்சியைப் பற்றி யோசித்து நடைமுறைப்படுத்த வேண்டுமா? இல்லை என்றால் எவ்வாறு மூலதனத்தாருக்கு நம்பிக்கையளிப்பது? விளக்குங்களேன்! (தொடர்ச்சி)
கதிரவனின் பதில்: பெருவளர்ச்சி கண்டபின் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய வழிமுறைகளை ஆரம்பநிலையிலேயே அமல்படுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை என்றாலும், நிறுவனம் மூலதனம் பெறவேண்டுமானால் அதைப்பற்றி யோசித்தே தீரவேண்டும் என்று சென்ற பகுதியில் கண்டோம். மேலும், பெருவளர்ச்சி என்றால், நிறுவனத்தின் விற்பொருள் அல்லது சேவை பெருமளவில் விற்கப்படும் நிலை என்றும் மூலதனத்தாரின் கவலை அப்போதாவது உங்கள் நிறுவனம் லாபகரமாக நடைபெற இயலுமா என்பது என்றும் கண்டோம்.
அதாவது விற்பொருளின் அடிப்படை அலகின் (basic unit) விற்பனை விலை, அதன் உற்பத்திச் செலவு மற்றும் வணீகரீதியான செலவு குறையுமா என்பதுதான் முக்கியமான கேள்வி. என்று முன் பகுதிகளில் கண்டோம்.
மேலும், அடிப்படை அளவின் செலவு என்பது நிலைத்த செலவு மற்றும் வேறுபடும் செலவு என்னும் இரண்டு வகைச் செலவுகளின் கூட்டுத்தொகை என்றும், ஒரே ஒரு பொருளை உற்பத்தி செய்தாலும் மாறாதது நிலைத்த செலவு என்றும், தொழிற்சாலை, தகவல் மையம், குறைந்தபட்ச மேகக்கணினி போன்று அதன் உதாரணங்களைப் பற்றியும் கண்டோம். மேலும், பெருவளர்ச்சி நிலையில் நிலைத்த செலவின் விகிதம் மிகக் குறைவாக இருக்கக்கூடும் என்றும், அதனால் லாபகரமாக நடத்த வேண்டுமானால் அடிப்படை விற்பனை அளவின் வேறுபாட்டு செலவு, விற்பனை விலையைவிடக் குறைவாக இருக்க வேண்டும் என்றும் கண்டோம். வேறுபாட்டுச் செலவைக் கணிப்பது எளிதல்ல என்றாலும் அதன் அம்சங்களை ஆராய்ந்து எவ்வாறு கணிப்பது என்பதை விவரித்து வருகிறோம்.
நிறுவனத்தின் விற்பனை வளர வளர, அடிப்படை அளவின் வேறுபாட்டுச் செலவு குறைவதற்கு வாய்ப்புள்ளது. அதற்கு இரண்டு காரணங்கள் உண்டு. முதல் காரணம், விற்பனை குறைந்த அளவில் இருக்கும்போது, தயாரிப்பு அல்லது சேவைச் செலவு குறைந்தபட்சம் ஓரளவுக்கு இருந்தே தீரும். அடிப்படை அளவின் செலவு என்பது தயாரிப்புச் செலவை விற்பனை எண்ணிக்கையால் வகுத்து கணிப்பது அல்லவா? அதனால் அந்தக் குறைந்தபட்ச செலவை குறைந்த எண்ணிக்கையால் வகுப்பதால் அடிப்படை வேறுபாட்டுச் செலவு அதிகமாக இருக்கும். விற்பனை எண்ணிக்கை அதிகரிக்க அதிகரிக்க, வகுக்கும் விற்பனை எண்ணிக்கை அதிகரிப்பதால் கணிக்கும் வேறுபாட்டுச் செலவு குறைய ஆரம்பிக்கும். ஆனால் ஓரளவு விற்பனை வளர்ச்சிக்குப் பின் உற்பத்திச் செலவும் அதிகரிக்க ஆரம்பிக்கும். ஒரு நிலையளவுக்கு விற்பனை வளர்ந்த பின், ஒரு குறிப்பிட்ட உற்பத்திச் செலவுக்கு இவ்வளவு விற்பனை எண்ணிக்கை அளிக்க இயலும் என்று கணிக்க இயலும். அந்த விகிதம்தான் பெருவளர்ச்சி நிலையில் அடிப்படை அளவின் வேறுபாட்டுச் செலவு!
விற்பனை வளர்ந்தால் வேறுபாட்டுச் செலவு குறையும் என்பதற்கு இரண்டாவது காரணம், உற்பத்தி அல்லது சேவைக்காக நீங்கள் பயன்படுத்தும் சாதனங்கள், மூலப் பொருட்கள் மற்றும் மேகக்கணினி சேவை போன்றவற்றை வழங்குபவர்களுக்கும் (suppliers) இப்போது குறிப்பிட்ட முதல் காரணம் பொருந்தும் என்பதுதான்! இது என்ன வேடிக்கை, இரண்டாம் காரணம் என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் வேதாளம் முருங்கை மரம் ஏறியது போல் மீண்டும் முதல் காரணத்துக்கு தாவி விட்டேனே என்கிறீர்களா? கவலைப் படாதீர்கள், விளக்குகிறேன்!
விளக்குவதற்காக ஒரு உதாரணம்: நீங்கள் கணினி உற்பத்தி செய்வதாக வைத்துக் கொள்வோம். அந்த உற்பத்திக்கு, ஒவ்வொரு கணினிக்கும் இத்தனை நினைவு வில்லைகள் தேவை என்று இருக்குமல்லவா. அந்த வில்லைகளை உங்களுக்கு விற்கும் நிறுவனத்திடம் நீங்கள் பத்துக் கணினிகளுக்காக நூறு வில்லைகளுக்கான கொள்முதல் ஆணை (purchase order) மட்டுமே அளித்தால் அவர்கள் ஒவ்வொரு வில்லைக்கும் வைக்கும் விலை அதிகமாகவே இருக்கும். ஏனெனில் நாம் முன்பு குறிப்பிட்ட முதல் காரணம் இந்த உதாரணத்துக்குப் பொருந்தும். அந்த வில்லைகளை அவர்கள் தயாரிக்க வேண்டிய குறைந்தபட்ச செலவை நூறு வில்லைகளுக்கு மட்டுமே வகுத்து அவர்களுக்கு வேண்டிய லாபத்தைச் சேர்த்து விலையிடுவார்கள். ஆனால் இதே உதாரணத்தில் நீங்கள் ஆயிரம் கணினிகள் (நூறு மடங்கு!) உற்பத்திக்கு, பத்தாயிரம் வில்லைகளுக்குக் கொள்முதல் ஆணையளித்தால் அவர்களுடைய குறைந்தபட்ச நிலைத்த மற்றும் வேறுபாட்டுச் செலவைப் பத்தாயிரம் வில்லைகளால் வகுத்துப் பிரிப்பதால் ஒவ்வொரு வில்லைக்கான மொத்தச் செலவும் குறைகிறது. அதனால் பத்தாயிரம் வில்லைகளுக்கான மொத்தவிலை உங்களுக்கும் நூறு மடங்கு அதிகரிக்காமல் ஐம்பது மடங்கு அதிக அல்லது ஒருவேளை முப்பது மடங்காக மட்டுமே இருக்கக்கூடும். இந்த விலை குறைப்பை தொகுதித் தள்ளுபடி (volume discount) என்று கூறுவார்கள். இந்தத் தொகுதித் தள்ளுபடியால் ஒரு கணினிக்கான நினைவு வில்லைகளின் செலவு உங்களுக்குக் குறைகிறது.
இந்த உதாரணத்தை இன்னொரு மட்டத்துக்கும் நீட்டித்துப் பார்க்கலாம். அந்த நினைவு வில்லைகளைத் தயாரிக்க சிலிக்கான் தகடுகளை உங்கள் வில்லை விற்பனையாளர், தகடு விற்பனையாளரிடம் கொள்முதலுக்கு ஆணையளிக்க வேண்டியிருக்கும். உங்கள் ஆணை அதிக அளவானால் அதிக அளவு தகடுகளுக்கு ஆணையிடுவதால் அதே தொகுதித் தள்ளுபடி காரணமாக, ஒவ்வொரு தகட்டின் விலையும் குறையும்! இப்படி விற்பனைச் சங்கிலியில் உள்ள நிறுவனம் ஒவ்வொன்றுக்கும் வேறுபாட்டுச் செலவு குறைவதின் பலன் உங்களுக்கு இறுதியில் கிட்டுகிறது!
மேற்கண்ட உதாரணம் பலவிதமான உற்பத்திகளுக்கும் சேவையளிப்புகளுக்கும் பொருந்தும். உங்கள் விற்பனையின் அளவு அதிகரிக்க அதிகரிக்க, நீங்கள் பயன்படுத்தும் பகுதிப் பொருட்கள் அல்லது கீழ்மட்டச் சேவைகளின் (lower level services) விலைகளும் தொகுதித் தள்ளுபடியின் அடிப்படையில் குறையும், அதனால் உங்கள் அடிப்படை விற்பனை அளவின் வேறுபாட்டுச் செலவும் குறைந்து கொண்டே வரும்.
அவ்வாறு வேறுபாட்டுச் செலவு குறைவதால் பெருவளர்ச்சி நிலையில் என்ன பலன் கிட்டுகிறது, அது மட்டும் பெருவளர்ச்சி நிலையில் லாபகரமாவதற்குப் போதுமா என்பதையெல்லாம் பற்றி அடுத்து வரும் பகுதிகளில் காண்போம்.
(தொடரும்)
கதிரவன் எழில்மன்னன் |